สามสิบสอง

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองขดตัวอยู่บนพื้นเย็นเฉียบนานเท่าไร ขอบสมุดสเก็ตช์ภาพกดทับต้นขา กลิ่นกระดาษเก่าหอมฟุ้งรอบตัวราวกับอ้อมกอดอันคุ้นเคยที่อบอวลไปด้วยฝุ่น ความเงียบนั้นหนักอึ้ง มีเพียงเสียงดินสอที่ขูดเบาๆ กับหน้ากระดาษเก่าแก่เท่านั้นที่ทำลายความเงียบงัน ฉันเลิกนับไปแล้วว่าร่างแบบชุดไปกี่ชุด แต่ละชุดคือเศ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ